Wystąpić, zrzucić habit, odwiesić sutannę, zejść z drogi powołania, zostać „eksem”. Tak mówi się o osobach — księżach, mnichach, zakonnicach — które odeszły ze stanu duchownego.
Dlaczego odchodzą?
Wina, wyrzuty sumienia, wstyd, samotność, społeczne napiętnowanie — z tym wszystkim trzeba się zmierzyć, opuszczając klasztor, plebanię, kurię. Zdradzili Pana Boga, zawiedli bliźnich, zmarnowali lata życia.
Dlaczego więc odchodzą?
Zwątpienie, gniew, rozczarowanie, odmowa uczestnictwa w czymś, w co już nic wierzą.
Tęsknota za ludzką miłością. Pragnienie wolności. Potrzeba własnej tożsamości.
Zwykła słabość lub niedojrzałość.
Żadne zestawienie pytań i odpowiedzi nie wyczerpuje istoty i głębi problemu. Maciej Bielawski udowadnia jednak, że mimo to warto pytać. Oddaje głos „czarnym owcom”— tym, którzy odeszli i publicznie wypowiedzieli swoje racje. Przegląd ich życiorysów i deklaracji to pretekst do przemyśleń, jakich próżno by szukać w strywializowanej dyskusji publicznej, czy tym bardziej w oficjalnym stanowisku trapionego wewnętrznym kryzysem Kościoła. Dzieląc się osobistymi notatkami ze swojej życiowej podróży, autor apeluje o zastanowienie nad realnym problemem, odwagę własnego spojrzenia i porzucenie uproszczonych ocen.
Książkę uzupełnia wywiad z autorem przeprowadzony przez Jarosława Makowskiego.
