Orlęta Lwowskie

Mianem „orląt lwowskich” określa się młodych mieszkańców Lwowa, którzy w listopadzie 1918 r. stanęli do obrony miasta przed oddziałami wojsk ukraińskich. Wycofujący się ze Lwowa zaborcy postanowili przekazać miasto ściągniętym tam celowo oddziałom ukraińskim. Polskie oddziały ze Lwowa albo walczyły w innych regionach, albo przebywały w niewoli. Tymczasem we Lwowie odbywał się Ogólnopolski Zjazd Akademicki, na który przybyły setki studentów z trzech zaborów. To oni chwycili za broń. W skład ochotniczych wojsk polskich wchodzili uczniowie, studenci, robotnicy, urzędnicy - chłopcy i dziewczęta. Na początku walczyli praktycznie gołymi rękami, później - już ze zdobytą na wrogu bronią. Młodzi ochotnicy walczyli też z wojskami radzieckimi w 1920 r. W sumie w walkach po stronie polskiej brało udział 6022 osoby, spośród których 1421 nie przekroczyło 17. roku życia, zaś najmłodszy miał zaledwie 9 lat. Jeden z nich, 13-letni Antoś Petrykiewicz został najmłodszym w historii kawalerem Orderu Virtuti Militari.

Orlęta lwowskie to powieść właśnie o tych czasach, których symbolem jest Antoś Petrykiewicz.