Św. Ludwik z Grenady urodził się w roku 1505. W młodym wieku wstąpił do dominikanów i z dużym powodzeniem głosił Ewangelię w wielu miastach Andaluzji. Później pełnił najważniejsze funkcje w swym zakonie, zarówno w Hiszpanii, jak i w Portugalii. Odmawiał przyjmowania proponowanych mu zaszczytów kościelnych. W 1561 roku zamieszkał w klasztorze dominikanów w Lizbonie, gdzie żył w odosobnieniu, poświęcając się pracy i modlitwie do samej śmierci w roku 1588.
Jego liczne pisma są arcydziełami nic tylko ze względu na klarowność nauczania, ale także z uwagi na czytelny i przekonujący język. Cenili je bardzo m.in. papież Grzegorz XIII, św. Karol Boromeusz, św. Franciszek Salezy czy św. Teresa z Avili.
Niniejsze Pisma zawierają objaśnienia najistotniejszych elementów nauki chrześcijańskiej: Credo oraz Dziesięciu Przykazań Bożych.
„Gdyby bowiem człowiek stworzył sobie fałszywy obraz Stwórcy, wtedy nie Jego by adorował i nie Jemu ufał, lecz jakiemuś fałszywemu bożkowi, owocowi jego własnej zniekształconej przez błędy wyobraźni, i w konsekwencji - mając stanowiące podstawę wiary błędne poznanie prawdziwego Boga - potępiłby się... Bóg chce, żeby rozum człowieka został naprawdę rozjaśniony i pouczony i miał tak jasne i czyste poznanie swego Stwórcy, że wykluczałoby to błędy zarówno co do Jego natury, jak i w kwestiach Jego władzy, woli, sprawiedliwości, miłosierdzia, wiedzy oraz dawnych i teraźniejszych dobrodziejstw - tak żeby z pomocą Jego światła człowiek mógł należycie cenić i adorować swego Boga, otwierać uszy na Jego głos, oddawać się Mu, pokładać w Nim nadzieję, zdawać się na Jego wolę, a wreszcie dziękować Mu za wszystkie otrzymane od Niego dobra”.
