Dietrich von Hildebrand w swoim kluczowym i wnikliwym zarazem tekście podejmuje najważniejszą kwestię nasuwającą się, gdy podejście do odprawiania Mszy Świętej, jakie cechuje liturgię wprowadzoną przez papieża Pawła VI, zestawiamy z liturgią tradycyjną. Następujące pytanie jest oczywiście podstawowym i najbardziej istotnym problemem: jaki jest zasadniczy kierunek liturgii – wertykalny czy horyzontalny?
Niemiecki filozof stawia pytanie w innych słowach: czy zreformowana liturgia „wywołuje poczucie wieczności? [...] Czy zwiększa cześć i uznanie dla sacrum? ”. Czy pomaga wznieść intelekt i wolę do Boga? A może odwrotnie? Wyrażenia te można by oddać analogicznie za pomocą kolejnych pytań: czy Novus Ordo Missae usposabia do wznoszenia się ku transcendencji, czy też dokonuje się immanentyzacja? Czy wznosi myśl ku Stwórcy, czy też ma tendencję do autoreferencyjności?
"Analiza von Hildebranda jest przenikliwa i inteligentna. W liturgii, podobnie jak w filozofii, jasność widzenia pozwala poznać podmiot takim, jakim jest, a znajomość jego natury pozwala odpowiednio się do niego odnieść."
fragment książki
Prof. Giovanni Turco wykładał filozofię prawa publicznego, teorię praw człowieka oraz etyki i etyki zawodowej na Uniwersytecie w Udine. Prowadził kursy, wykłady na uniwersytetach europejskich oraz latynoamerykańskich. Jest autorem licznych publikacji nt. filozofii prawnej, politycznej i moralnej.
